USTAWA
z dnia 26 października 1982 r.
o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi
Uznając życie obywateli w trzeźwości za niezbędny warunek moralnego i
materialnego dobra Narodu, stanowi się, co następuje:
Rozdział 1
Przepisy ogólne

Art. 1.
1. Organy administracji rządowej i jednostek samorządu terytorialnego są obowiązane
do podejmowania działań zmierzających do ograniczania spożycia napojów
alkoholowych oraz zmiany struktury ich spożywania, inicjowania i wspierania
przedsięwzięć mających na celu zmianę obyczajów w zakresie sposobu spożywania
tych napojów, działania na rzecz trzeźwości w miejscu pracy, przeciwdziałania
powstawaniu i usuwania następstw nadużywania alkoholu, a także
wspierania działalności w tym zakresie organizacji społecznych i zakładów pracy.
2. Organy, o których mowa w ust. 1, popierają także tworzenie i rozwój organizacji
społecznych, których celem jest krzewienie trzeźwości i abstynencji, oddziaływanie
na osoby nadużywające alkoholu oraz udzielanie pomocy ich rodzinom,
jak również zapewniają warunki sprzyjające działaniom tych organizacji.
3. Organy, o których mowa w ust. 1, współdziałają również z Kościołem Katolickim
i innymi kościołami oraz związkami wyznaniowymi w zakresie wychowania
w trzeźwości i przeciwdziałania alkoholizmowi.

Art. 2.
1. Zadania w zakresie przeciwdziałania alkoholizmowi wykonuje się przez odpowiednie
kształtowanie polityki społecznej, w szczególności:
1) tworzenie warunków sprzyjających realizacji potrzeb, których zaspokajanie
motywuje powstrzymywanie się od spożywania alkoholu;
2) działalność wychowawczą i informacyjną;
3) ustalanie odpowiedniego poziomu i właściwej struktury produkcji napojów
alkoholowych przeznaczanych do spożycia w kraju;
4) ograniczanie dostępności alkoholu;
5) leczenie, rehabilitację i reintegrację osób uzależnionych od alkoholu;
Opracowano na podstawie:
tj. Dz.U. z
2007 r. Nr 70, poz.
473, Nr 115, poz. 793,
Nr 176, poz. 1238, z
2008 r. Nr 227, poz.
1505, z 2009 r. Nr 18,
poz. 97.

6) zapobieganie negatywnym następstwom nadużywania alkoholu i ich usuwanie;
7) przeciwdziałanie przemocy w rodzinie,
8) wspieranie zatrudnienia socjalnego poprzez finansowanie centrów integracji
społecznej.
2. Zadania, o których mowa w ust. 1, uwzględnia się w założeniach polityki społeczno-
gospodarczej w postaci Narodowego Programu Profilaktyki i Rozwiązywania
Problemów Alkoholowych, zatwierdzanego przez Radę Ministrów.
Art. 21.
Użyte w ustawie określenia oznaczają:
1) najbliższa okolica punktu sprzedaży napojów alkoholowych – obszar mierzony
od granicy obiektu, zamknięty trwałą przeszkodą o charakterze faktycznym,
taką jak krawędź jezdni, zabudowa, która ze względu na swój charakter
uniemożliwia dostęp oraz kontakt wzrokowy i głosowy, mur bez
przejść oraz ciek wodny bez bliskich przepraw;
2) promocja napojów alkoholowych – publiczną degustację napojów alkoholowych,
rozdawanie rekwizytów związanych z napojami alkoholowymi, organizowanie
premiowanej sprzedaży napojów alkoholowych, a także inne formy
publicznego zachęcania do nabywania napojów alkoholowych;
3) reklama napojów alkoholowych – publiczne rozpowszechnianie znaków towarowych
napojów alkoholowych lub symboli graficznych z nimi związanych,
a także nazw i symboli graficznych przedsiębiorców produkujących
napoje alkoholowe, nieróżniących się od nazw i symboli graficznych napojów
alkoholowych, służące popularyzowaniu znaków towarowych napojów
alkoholowych; za reklamę nie uważa się informacji używanych do celów
handlowych pomiędzy przedsiębiorcami zajmującymi się produkcją, obrotem
hurtowym i handlem napojami alkoholowymi;
4) sponsorowanie – bezpośrednie lub pośrednie finansowanie lub współfinansowanie
działalności osób fizycznych, osób prawnych lub jednostek organizacyjnych
nieposiadających osobowości prawnej, dla upowszechniania,
utrwalania lub podniesienia renomy nazwy, producenta lub dystrybutora,
znaku towarowego lub innego oznaczenia indywidualizującego przedsiębiorcę,
jego działalność, towar lub usługę, w zamian za informowanie o sponsorowaniu;
5) informowanie o sponsorowaniu – prezentowanie informacji zawierającej nazwę
sponsora lub jego znak towarowy w związku ze sponsorowaniem;
6) wydzielone stoisko – oddzielone od pozostałej powierzchni punktu sprzedaży,
ciąg handlowy lub lada, zamknięte własną kasą fiskalną, rejestrującą
prowadzoną sprzedaż;
7) obrót hurtowy napojami alkoholowymi – zakup napojów alkoholowych w celu
dalszej ich odsprzedaży przedsiębiorcom posiadającym właściwe zezwolenia;
8) wartość sprzedaży – kwota należna sprzedawcy za sprzedane napoje alkoholowe,
z uwzględnieniem podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowego;

9) sklep branżowy ze sprzedażą napojów alkoholowych – placówka, w której
roczna wartość sprzedaży napojów alkoholowych stanowi nie mniej niż 70 %
wartości sprzedaży ogółu towarów w tym punkcie;
10) reintegracja – reintegrację zawodową i społeczną w rozumieniu przepisów o
zatrudnieniu socjalnym.

Art. 3.
1. Profilaktyka i rozwiązywanie problemów alkoholowych jest celem działania
Państwowej Agencji Rozwiązywania Problemów Alkoholowych, zwanej dalej
„Agencją”.
2. Agencja podlega ministrowi właściwemu do spraw zdrowia.
3. Do zadań Agencji należy w szczególności:
1) przygotowywanie projektu Narodowego Programu Profilaktyki i Rozwiązywania
Problemów Alkoholowych oraz projektu podziału środków na jego realizację;
2) opiniowanie i przygotowywanie projektów aktów prawnych oraz planów
działań w zakresie polityki dotyczącej alkoholu i problemów alkoholowych;
3) prowadzenie działalności informacyjno-edukacyjnej, opracowywanie ekspertyz
oraz opracowywanie i wdrażanie nowych metod profilaktyki i rozwiązywania
problemów alkoholowych;
4) udzielanie merytorycznej pomocy samorządom, instytucjom, stowarzyszeniom
i osobom fizycznym, realizującym zadania związane z profilaktyką i
rozwiązywaniem problemów alkoholowych, oraz zlecanie i finansowanie realizacji
tych zadań;
5) współpraca z organami samorządu województw i pełnomocnikami, o których
mowa w art. 4 ust. 3;
6) koordynacja i inicjowanie działań zwiększających skuteczność i dostępność
lecznictwa odwykowego;
7) zlecanie i finansowanie zadań związanych z rozwiązywaniem problemów alkoholowych;
8) współpraca z organizacjami i instytucjami międzynarodowymi prowadzącymi
działalność w zakresie rozwiązywania problemów alkoholowych;
9) podejmowanie interwencji w związku z naruszeniem przepisów określonych
w art. 131 i 15 ustawy oraz występowanie przed sądem w charakterze oskarżyciela
publicznego.
4. Agencja jest państwową jednostką budżetową.
[5. Agencją kieruje dyrektor powoływany przez ministra właściwego do spraw
zdrowia, spośród osób należących do państwowego zasobu kadrowego. Minister
właściwy do spraw zdrowia odwołuje dyrektora Agencji.]
<5. Agencją kieruje dyrektor powoływany przez ministra właściwego do spraw
zdrowia, spośród osób wyłonionych w drodze otwartego i konkurencyjnego
naboru. Minister właściwy do spraw zdrowia odwołuje dyrektora Agencji.>
<5a. Stanowisko dyrektora Agencji może zajmować osoba, która:
1) posiada tytuł zawodowy magistra lub równorzędny;
nowe brzmienie ust. 5
i dodane ust. 5a-5j w
art. 3 wchodzą w
życie z dn. 24.03.2009
r. (Dz.U. z 2008 r. Nr
227, poz. 1505)

2) jest obywatelem polskim;
3) korzysta z pełni praw publicznych;
4) nie była skazana prawomocnym wyrokiem za umyślne przestępstwo lub
umyślne przestępstwo skarbowe;
5) posiada kompetencje kierownicze;
6) posiada co najmniej 6-letni staż pracy, w tym co najmniej 3-letni staż
pracy na stanowisku kierowniczym;
7) posiada wykształcenie i wiedzę z zakresu spraw należących do właściwości
Agencji.
5b. Informację o naborze na stanowisko dyrektora Agencji, ogłasza się przez
umieszczenie ogłoszenia w miejscu powszechnie dostępnym w siedzibie
Agencji oraz w Biuletynie Informacji Publicznej, o którym mowa w ustawie
z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112,
poz. 1198, z późn. zm.1)), i Biuletynie Informacji Publicznej Kancelarii Prezesa
Rady Ministrów. Ogłoszenie powinno zawierać:
1) nazwę i adres Agencji;
2) określenie stanowiska;
3) wymagania związane ze stanowiskiem wynikające z przepisów prawa;
4) zakres zadań wykonywanych na stanowisku;
5) wskazanie wymaganych dokumentów;
6) termin i miejsce składania dokumentów;
7) informację o metodach i technikach naboru.
5c. Termin, o którym mowa w ust. 5b pkt 6, nie może być krótszy niż 10 dni od
dnia opublikowania ogłoszenia w Biuletynie Informacji Publicznej Kancelarii
Prezesa Rady Ministrów.
5d. Nabór na stanowisko dyrektora Agencji przeprowadza zespół, powołany
przez ministra właściwego do spraw zdrowia, liczący co najmniej 3 osoby,
których wiedza i doświadczenie dają rękojmię wyłonienia najlepszych kandydatów.
W toku naboru ocenia się doświadczenie zawodowe kandydata,
wiedzę niezbędną do wykonywania zadań na stanowisku, na które jest przeprowadzany
nabór, oraz kompetencje kierownicze.
5e. Ocena wiedzy i kompetencji kierowniczych, o których mowa w ust. 5d, może
być dokonana na zlecenie zespołu przez osobę niebędącą członkiem zespołu,
która posiada odpowiednie kwalifikacje do dokonania tej oceny.
5f. Członek zespołu oraz osoba, o której mowa w ust. 5e, mają obowiązek zachowania
w tajemnicy informacji dotyczących osób ubiegających się o stanowisko,
uzyskanych w trakcie naboru.
5g. W toku naboru zespół wyłania nie więcej niż 3 kandydatów, których przedstawia
ministrowi właściwemu do spraw zdrowia.
5h. Z przeprowadzonego naboru zespół sporządza protokół zawierający:
1) nazwę i adres Agencji;
1) Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1271, z 2004 r. Nr
240, poz. 2407 oraz z 2005 r. Nr 64, poz. 565 i Nr 132, poz. 1110.

2) określenie stanowiska, na które był prowadzony nabór, oraz liczbę kandydatów;
3) imiona, nazwiska i adresy nie więcej niż 3 najlepszych kandydatów uszeregowanych
według poziomu spełniania przez nich wymagań określonych
w ogłoszeniu o naborze;
4) informację o zastosowanych metodach i technikach naboru;
5) uzasadnienie dokonanego wyboru albo powody niewyłonienia kandydata;
6) skład zespołu.
5i. Wynik naboru ogłasza się niezwłocznie przez umieszczenie informacji w Biuletynach
Informacji Publicznej, o których mowa w ust. 5b. Informacja
o wyniku naboru zawiera:
1) nazwę i adres Agencji;
2) określenie stanowiska, na które był prowadzony nabór;
3) imiona, nazwiska wybranych kandydatów oraz ich miejsca zamieszkania
w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego albo informację o niewyłonieniu
kandydata.
5j. Umieszczenie w Biuletynie Informacji Publicznej Kancelarii Prezesa Rady
Ministrów ogłoszenia o naborze oraz o wyniku tego naboru jest bezpłatne.>
6. Organizację Agencji określa statut, nadany przez ministra właściwego do spraw
zdrowia.

Art. 3a.
1. Nabór kandydatów do zatrudnienia na wolne stanowiska pracy w Agencji jest
otwarty i konkurencyjny.
2. Ogłoszenie o naborze zamieszcza się w Biuletynie Informacji Publicznej, o którym
mowa w ustawie z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej
(Dz. U. Nr 112, poz. 1198, z późn. zm.2)), oraz w miejscu powszechnie dostępnym
w jednostce organizacyjnej, w której jest prowadzony nabór.

Art. 3b.
Informacje o kandydatach, którzy zgłosili się do naboru, stanowią informację publiczną
w zakresie objętym wymaganiami określonymi w ogłoszeniu o naborze.

Art. 3c.
Termin do składania dokumentów, określony w ogłoszeniu o naborze, nie może być
krótszy niż 14 dni od dnia opublikowania tego ogłoszenia w Biuletynie Informacji
Publicznej.
2) Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1271, z 2004 r. Nr
240, poz. 2407 oraz z 2005 r. Nr 64, poz. 565 i Nr 132, poz. 1110.

Art. 3d.
1. Po upływie terminu do składania dokumentów określonego w ogłoszeniu o naborze
niezwłocznie upowszechnia się listę kandydatów, którzy spełniają wymagania
formalne określone w ogłoszeniu o naborze, przez umieszczenie jej w miejscu
powszechnie dostępnym w jednostce organizacyjnej, w której jest prowadzony
nabór, a także przez opublikowanie jej w Biuletynie Informacji Publicznej.
2. Lista, o której mowa w ust. 1, zawiera imię i nazwisko kandydata oraz jego miejsce
zamieszkania w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego.

Art. 3e.
1. Sporządza się protokół przeprowadzonego naboru kandydatów do zatrudnienia
na wolne stanowiska pracy w Agencji.
2. Protokół zawiera w szczególności:
1) określenie stanowiska pracy, na które był prowadzony nabór, liczbę kandydatów
oraz imiona, nazwiska i adresy nie więcej niż 5 najlepszych kandydatów
uszeregowanych według poziomu spełniania przez nich wymagań określonych
w ogłoszeniu o naborze;
2) informację o zastosowanych metodach i technikach naboru;
3) uzasadnienie dokonanego wyboru.

Art. 3f.
1. Informację o wyniku naboru upowszechnia się w terminie 14 dni od dnia zatrudnienia
wybranego kandydata albo zakończenia naboru, w przypadku gdy w jego
wyniku nie doszło do zatrudnienia żadnego kandydata.
2. Informacja, o której mowa w ust. 1, zawiera:
1) nazwę i adres urzędu;
2) określenie stanowiska pracy;
3) imię i nazwisko wybranego kandydata oraz miejsce jego zamieszkania w rozumieniu
przepisów Kodeksu cywilnego;
4) uzasadnienie dokonanego wyboru kandydata albo uzasadnienie niezatrudnienia
żadnego kandydata.
3. Informację o wyniku naboru upowszechnia się w Biuletynie Informacji Publicznej
i w miejscu powszechnie dostępnym w jednostce organizacyjnej, w której był
prowadzony nabór.

Art. 3g.
Jeżeli stosunek pracy osoby wyłonionej w drodze naboru ustał w ciągu 3 miesięcy od
dnia nawiązania stosunku pracy, można zatrudnić na tym samym stanowisku kolejną
osobę spośród najlepszych kandydatów wymienionych w protokole tego naboru.
Przepisy art. 3f stosuje się odpowiednio.
©Kancelaria Sejmu s. 7/34
2009-02-16

Art. 4.
1. Samorząd województwa realizuje zadania, o których mowa w art. 1 i 2, w postaci
wojewódzkiego programu profilaktyki i rozwiązywania problemów alkoholowych
stanowiącego część strategii wojewódzkiej w zakresie polityki społecznej.
2. Zarząd województwa odpowiada za koordynację przygotowania i realizację programu,
o którym mowa w ust. 1, udziela pomocy merytorycznej instytucjom
i osobom fizycznym realizującym zadania objęte tym programem oraz współdziała
z innymi organami administracji publicznej w zakresie rozwiązywania
problemów alkoholowych.
3. Program, o którym mowa w ust. 1, jest realizowany przez regionalny ośrodek polityki
społecznej, o którym mowa w przepisach o pomocy społecznej, lub inną
jednostkę wskazaną w programie. W celu realizacji programu zarząd województwa
może powołać pełnomocnika.
4. Środki finansowe na prowadzenie działań, o których mowa w ust. 2, ujmuje się
w budżecie województwa.

Art. 41.
1. Prowadzenie działań związanych z profilaktyką i rozwiązywaniem problemów
alkoholowych oraz integracji społecznej osób uzależnionych od alkoholu należy
do zadań własnych gmin. W szczególności zadania te obejmują:
1) zwiększanie dostępności pomocy terapeutycznej i rehabilitacyjnej dla osób
uzależnionych od alkoholu;
2) udzielanie rodzinom, w których występują problemy alkoholowe, pomocy
psychospołecznej i prawnej, a w szczególności ochrony przed przemocą w
rodzinie;
3) prowadzenie profilaktycznej działalności informacyjnej i edukacyjnej w zakresie
rozwiązywania problemów alkoholowych i przeciwdziałania narkomanii,
w szczególności dla dzieci i młodzieży, w tym prowadzenie pozalekcyjnych
zajęć sportowych, a także działań na rzecz dożywiania dzieci uczestniczących
w pozalekcyjnych programach opiekuńczo-wychowawczych i socjoterapeutycznych;
4) (uchylony);
5) wspomaganie działalności instytucji, stowarzyszeń i osób fizycznych, służącej
rozwiązywaniu problemów alkoholowych;
6) podejmowanie interwencji w związku z naruszeniem przepisów określonych
w art. 131 i 15 ustawy oraz występowanie przed sądem w charakterze oskarżyciela
publicznego;
7) wspieranie zatrudnienia socjalnego poprzez organizowanie i finansowanie
centrów integracji społecznej.
2. Realizacja zadań, o których mowa w ust. 1, jest prowadzona w postaci gminnego
programu profilaktyki i rozwiązywania problemów alkoholowych, stanowiącego
część strategii rozwiązywania problemów społecznych, uchwalanego corocznie
przez radę gminy. Program jest realizowany przez ośrodek pomocy społecznej, o
którym mowa w przepisach o pomocy społecznej, lub inną jednostkę wskazaną w
programie. W celu realizacji programu wójt (burmistrz, prezydent miasta) może
powołać pełnomocnika.
3. Wójtowie (burmistrzowie, prezydenci miast) powołują gminne komisje rozwiązywania
problemów alkoholowych, w szczególności inicjujące działania w zakresie
określonym w ust. 1 oraz podejmujące czynności zmierzające do orzeczenia
o zastosowaniu wobec osoby uzależnionej od alkoholu obowiązku poddania
się leczeniu w zakładzie lecznictwa odwykowego.
4. W skład gminnych komisji rozwiązywania problemów alkoholowych wchodzą
osoby przeszkolone w zakresie profilaktyki i rozwiązywania problemów alkoholowych.
5. Zasady wynagradzania członków gminnych komisji rozwiązywania problemów
alkoholowych określa rada gminy w gminnych programach rozwiązywania problemów
alkoholowych.

Art. 5.
Minister właściwy do spraw oświaty i wychowania uwzględnia problem trzeźwości i
abstynencji wśród celów wychowania oraz zapewnia w programach nauczania wiedzę
o szkodliwości alkoholizmu dla jednostki oraz w życiu rodzinnym i społecznym.

Art. 6.
Minister właściwy do spraw zdrowia oraz minister właściwy do spraw szkolnictwa
wyższego, a także minister właściwy do spraw oświaty i wychowania zapewniają
kształcenie niezbędnej liczby specjalistów z zakresu działalności profilaktycznej i
leczniczej oraz podejmowanie badań nad alkoholem i związanymi z nim problemami.

Art. 7.
Minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego, minister
właściwy do spraw szkolnictwa wyższego, jednostki publicznej radiofonii i telewizji
oraz inne właściwe organy i instytucje podejmują odpowiednie działania w zakresie
rozwijania i popierania różnorodnych form działalności informacyjnej, kulturalnej i
naukowej, mających na celu uświadamianie o szkodliwości nadużywania alkoholu
dla jednostki oraz życia rodzinnego i społecznego, krzewienia trzeźwości i abstynencji
oraz wykorzeniania szkodliwych zwyczajów i sposobów picia alkoholu.

Art. 8. (uchylony).

Art. 9.
1. Obrót hurtowy w kraju napojami alkoholowymi o zawartości powyżej 18 % alkoholu
może być prowadzony tylko na podstawie zezwolenia wydanego przez
ministra właściwego do spraw gospodarki.
2. Obrót hurtowy w kraju napojami alkoholowymi o zawartości do 18 % alkoholu
może być prowadzony tylko na podstawie zezwolenia wydanego przez marszałka
województwa.
3. Organ, o którym mowa w ust. 2, wydaje zezwolenie na obrót hurtowy przedsiębiorcom
posiadającym siedziby na terenie województwa.
3a. Zezwolenia, o których mowa w ust. 1 i 2, wydaje się na podstawie pisemnego
wniosku przedsiębiorcy.
3b. Wniosek o wydanie zezwolenia zawiera:
1) oznaczenie przedsiębiorcy;
2) siedzibę i adres przedsiębiorcy;
3) numer w rejestrze przedsiębiorców;
4) miejsce prowadzenia działalności gospodarczej;
5) wnioskowany limit – dotyczy wyłącznie wniosku o wydanie zezwolenia, o
którym mowa w ust. 1;
6) wnioskowany termin ważności zezwolenia.
3c. Minister właściwy do spraw gospodarki lub właściwy marszałek województwa
może wydać duplikaty zezwoleń, o których mowa w ust. 1 i 2, w przypadku ich
utraty lub zniszczenia.
4. Minister właściwy do spraw gospodarki określi, w drodze rozporządzenia, rodzaj
dokumentów wymaganych przy składaniu wniosków o wydanie zezwoleń na obrót
hurtowy napojami alkoholowymi, wzory wniosków oraz wzory informacji o
sprzedaży napojów alkoholowych.

Art. 91.
1. Zezwolenia, o których mowa w art. 9 ust. 1 i 2, wydaje się oddzielnie na obrót
hurtowy następującymi rodzajami napojów alkoholowych:
1) o zawartości do 4,5 % alkoholu oraz na piwo;
2) o zawartości powyżej 4,5 % do 18 % alkoholu, z wyjątkiem piwa;
3) o zawartości powyżej 18 % alkoholu.
2. Zezwolenia na obrót hurtowy wydaje się na czas oznaczony:
1) napojami alkoholowymi, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 2 – nie dłuższy niż
2 lata;
2) napojami alkoholowymi, o których mowa w ust. 1 pkt 3 – nie dłuższy niż rok.
3. Dla zezwoleń, o których mowa w ust. 1 pkt 3, określa się limit w wysokości minimum
500 tys. litrów 100 % alkoholu rocznie.
3a. Limit, o którym mowa w ust. 3, może być zwiększony na wniosek przedsiębiorcy
złożony nie później niż 30 dni od dnia wykorzystania limitu określonego w zezwoleniu.
4. Przepisu ust. 3 nie stosuje się w odniesieniu do przedsiębiorców zaopatrujących
statki, pociągi i samoloty. Maksymalny limit dla tych przedsiębiorców określa się
w wysokości 2 tys. litrów 100 % alkoholu rocznie.
5. Producent napojów alkoholowych jest obowiązany do uzyskania zezwolenia na
obrót hurtowy napojami alkoholowymi, jeżeli zbywa swoje wyroby przedsiębiorcom
posiadającym zezwolenia, o których mowa w art. 18 ust. 1.
©Kancelaria Sejmu s. 10/34
2009-02-16

Art. 92.
1. Za wydanie zezwoleń, o których mowa w art. 9 ust. 1 i 2, decyzji wprowadzających
w zezwoleniach zmiany oraz duplikatów zezwoleń są pobierane opłaty.
2. Opłaty, o których mowa w ust. 1, są wnoszone przed wydaniem zezwolenia lub
decyzji na rachunek organu wydającego zezwolenie, z zastrzeżeniem ust. 5.
3. Opłaty za wydanie zezwoleń, o których mowa w art. 91 ust. 1 pkt 1 i 2, ustala się
w wysokości 4 000 zł dla przedsiębiorców występujących o zezwolenie po raz
pierwszy oraz dla tych, których wartość sprzedaży w roku poprzedzającym wygaśnięcie
zezwolenia nie przekroczyła 1 000 000 zł.
4. W przypadku przedsiębiorców, których wartość sprzedaży hurtowej napojów alkoholowych
w roku poprzedzającym wygaśnięcie zezwolenia przekroczyła
1 000 000 zł, opłatę za wydanie zezwoleń, o których mowa w art. 91 ust. 1 pkt 1 i
2, ustala się w wysokości równej 0,4 % wartości sprzedaży w roku poprzednim, z
zaokrągleniem do 100 zł.
5. Opłata, o której mowa w ust. 3, jest wnoszona na rachunek organu zezwalającego,
po złożeniu pisemnego oświadczenia o wartości sprzedaży hurtowej napojów
alkoholowych w ostatnim roku kalendarzowym.
6. Wartość sprzedaży hurtowej napojów alkoholowych należy obliczać oddzielnie
dla każdego rodzaju tych napojów.
7. Opłatę za wydanie zezwolenia, o którym mowa w art. 91 ust. 1 pkt 3, ustala się w
wysokości 45 000 zł za 500 tys. litrów 100 % alkoholu, z zastrzeżeniem ust. 8.
8. Opłatę za wydanie zezwolenia, o którym mowa w art. 91 ust. 1 pkt 3, dla przedsiębiorców
zaopatrujących statki, pociągi i samoloty, ustala się stosownie do deklarowanego
obrotu.
9. Opłata za wydanie decyzji wprowadzającej nowe miejsca prowadzenia działalności
gospodarczej, zwiększającej ilość tych miejsc w stosunku do wymienionych
w wydanych zezwoleniach, o których mowa w art. 91 ust. 1, wynosi 50 % stawki
określonej dla zezwolenia w dniu jego wydania.
10. Opłata za wydanie innych decyzji, wprowadzających zmiany w zezwoleniach,
wynosi 200 zł.
11. Opłata za wydanie zezwolenia na wyprzedaż posiadanych zapasów napojów alkoholowych
o zawartości do 18 % alkoholu wynosi 1 000 zł.
12. Opłata za wydanie zezwolenia na wyprzedaż napojów alkoholowych
o zawartości powyżej 18 % alkoholu jest pobierana w zależności od ilości litrów
100 % alkoholu, zgłoszonej we wniosku, proporcjonalnie do wysokości opłaty
określonej w ust. 7.
13. Opłata za zwiększenie limitu, o którym mowa w art. 91 ust. 3, jest pobierana w
zależności od ilości litrów 100 % alkoholu, zgłoszonej we wniosku, proporcjonalnie
do wysokości opłaty określonej w ust. 7.
14. Opłata za wydanie duplikatu zezwoleń, o których mowa w art. 9 ust. 1 i 2, wynosi
50 zł.
15. Zezwolenia i decyzje, o których mowa w ust. 9–14 i art. 9 ust. 1 i 2, nie podlegają
opłacie skarbowej.

Art. 93.
1. Opłaty, o których mowa w art. 92 ust. 1, mogą być wykorzystane przez zarządy
województw wyłącznie na finansowanie:
1) zadań określonych w art. 4 ust. 1 ustawy;
2) zadań określonych w Wojewódzkim Programie, o którym mowa w art. 9 ust.
1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. Nr
179, poz. 1485, z 2006 r. Nr 66, poz. 469 i Nr 120, poz. 826 oraz z 2007 r. Nr
7, poz. 48).
2. Zarządy województw mogą zlecać, w drodze porozumień, jednostkom samorządu
powiatowego zadania z zakresu profilaktyki i rozwiązywania problemów alkoholowych
oraz przekazywać środki finansowe na ich realizację.

Art. 94.
Warunkiem prowadzenia działalności na podstawie zezwoleń, o których mowa w art.
91 ust. 1, jest:
1) przekazywanie organowi zezwalającemu informacji o wielkości sprzedaży
napojów alkoholowych, w terminie do dnia 31 stycznia za rok poprzedni;
2) sprzedaż napojów alkoholowych, wymienionych w zezwoleniu, wyłącznie
przedsiębiorcom posiadającym zezwolenie na obrót hurtowy tymi napojami
lub zezwolenie na sprzedaż detaliczną napojów alkoholowych;
3) prowadzenie obrotu hurtowego tylko napojami alkoholowymi oznaczonymi
znakami akcyzy, o ile wymóg oznaczania tymi znakami wynika z innych
przepisów;
4) zaopatrywanie się w napoje alkoholowe, wymienione w zezwoleniu, u producentów
oraz u przedsiębiorców posiadających zezwolenie na obrót hurtowy
tymi napojami;
5) posiadanie tytułu prawnego do korzystania ze stacjonarnego magazynu dostosowanego
do przechowywania napojów alkoholowych;
6) niezaleganie przez przedsiębiorcę z realizacją ciążących na nim zobowiązań
podatkowych oraz wynikających z ubezpieczeń społecznych i zdrowotnych;
7) wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie objętym zezwoleniem
tylko przez przedsiębiorcę w nim oznaczonego i wyłącznie w miejscach wymienionych
w zezwoleniu;
8) zgłaszanie ministrowi właściwemu do spraw gospodarki lub właściwemu
marszałkowi województwa zmian stanu faktycznego i prawnego przedsiębiorcy,
w stosunku do danych zawartych w zezwoleniu, w terminie 14 dni od
dnia powstania zmiany;
9) przestrzeganie innych warunków określonych przepisami prawa.

Art. 95.
1. Zezwolenia, o których mowa w art. 91 ust. 1, minister właściwy do spraw gospodarki
lub właściwy marszałek województwa cofa w przypadku:
1) nieprzestrzegania warunków określonych w art. 94 pkt 3, 4 i 7;
2) wprowadzenia do obrotu napojów alkoholowych pochodzących
z nielegalnych źródeł;
3) popełnienia przestępstwa, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, przez
osobę odpowiedzialną za działalność przedsiębiorcy posiadającego zezwolenie;
4) przedstawienia fałszywych danych w oświadczeniu, o którym mowa w art. 92
ust. 5;
5) orzeczenia wobec przedsiębiorcy będącego osobą fizyczną albo wobec osoby
odpowiedzialnej za działalność przedsiębiorcy posiadającego zezwolenie,
zakazu prowadzenia działalności gospodarczej objętej zezwoleniem;
6) zlecania przez przedsiębiorcę, na podstawie umów, prowadzenia obrotu hurtowego
napojami alkoholowymi innym przedsiębiorcom.
2. Zezwolenia, o których mowa w art. 91 ust. 1, minister właściwy do spraw gospodarki
lub właściwy marszałek województwa może cofnąć w przypadku:
1) nieprzestrzegania warunków określonych w art. 94 pkt 1, 2, 5, 6, 8 i 9;
2) powtarzającego się zakłócania porządku publicznego w miejscu obrotu.
3. Zezwolenia, o których mowa w art. 91 ust. 1, wygasają w przypadku:
1) likwidacji przedsiębiorstwa lub zawiadomienia o zaprzestaniu prowadzenia
obrotu hurtowego napojami alkoholowymi;
2) upływu terminu ważności zezwolenia;
3) zmiany składu osobowego wspólników spółki cywilnej.
4. Na wniosek przedsiębiorcy, którego zezwolenie wygasło z przyczyn wymienionych
w ust. 3, minister właściwy do spraw gospodarki lub właściwy marszałek
województwa wydaje zezwolenie z określeniem terminu na wyprzedaż posiadanych
zapasów napojów alkoholowych. Termin, określony w zezwoleniu na wyprzedaż,
nie może być dłuższy niż 6 miesięcy od dnia wygaśnięcia zezwolenia.
5. Przedsiębiorca, któremu cofnięto zezwolenie, może wystąpić z wnioskiem
o ponowne wydanie zezwoleń, o których mowa w art. 91 ust. 1, nie wcześniej niż
po upływie 3 lat od dnia wydania decyzji o jego cofnięciu.

Art. 96.
Sprzedaż detaliczną napojów alkoholowych, zawierających powyżej 4,5 % alkoholu
(z wyjątkiem piwa) przeznaczonych do spożycia poza miejscem sprzedaży, prowadzi
się w punktach sprzedaży, którymi są:
1) sklepy branżowe ze sprzedażą napojów alkoholowych;
2) wydzielone stoiska – w samoobsługowych placówkach handlowych o powierzchni
sprzedażowej powyżej 200 m2;
3) pozostałe placówki samoobsługowe oraz inne placówki handlowe, w których
sprzedawca prowadzi bezpośrednią sprzedaż napojów alkoholowych.

Art. 10.
Akty prawne wpływające na strukturę cen napojów alkoholowych powinny służyć
ograniczaniu spożycia tych napojów oraz zmianie struktury ich spożycia na rzecz
napojów o niskiej zawartości procentowej alkoholu.

Art. 11.
1. Na wydatki związane z realizacją Narodowego Programu Profilaktyki i Rozwiązywania
Problemów Alkoholowych przeznacza się corocznie z budżetu państwa
środki w wysokości
1 % podatku akcyzowego od wyrobów alkoholowych.
2. Środki, o których mowa w ust. 1, są przeznaczone w szczególności na różne
formy pomocy dla osób uzależnionych od alkoholu i członków ich rodzin, działalność
informacyjną i wychowawczą, kształcenie specjalistów i prowadzenie
badań naukowych nad problemami alkoholowymi.
3. (uchylony).

Art. 111.
1. W celu pozyskania dodatkowych środków na finansowanie zadań określonych w
art. 41 ust. 1 gminy pobierają opłatę za korzystanie z zezwoleń na sprzedaż napojów
alkoholowych, o których mowa w art. 18.
2. Opłatę, o której mowa w ust. 1, wnosi się na rachunek gminy, przed wydaniem
zezwolenia, w wysokości:
1) 525 zł na sprzedaż napojów zawierających do 4,5 % alkoholu oraz piwa;
2) 525 zł na sprzedaż napojów zawierających powyżej 4,5 % do 18 % alkoholu
(z wyjątkiem piwa);
3) 2 100 zł na sprzedaż napojów zawierających powyżej 18 % alkoholu.
3. Opłata, o której mowa w ust. 2, dotyczy przedsiębiorców rozpoczynających działalność
gospodarczą w tym zakresie.
4. Przedsiębiorcy, prowadzący sprzedaż napojów alkoholowych w roku poprzednim,
są obowiązani do złożenia, do dnia 31 stycznia, pisemnego oświadczenia o
wartości sprzedaży poszczególnych rodzajów napojów alkoholowych w punkcie
sprzedaży w roku poprzednim.
5. Opłatę, o której mowa w ust. 1, przedsiębiorca prowadzący sprzedaż napojów alkoholowych
w punkcie sprzedaży, w którym roczna wartość sprzedaży napojów
alkoholowych w roku poprzednim przekroczyła:
1) 37 500 zł dla napojów alkoholowych o zawartości do 4,5 % alkoholu oraz
piwa – wnosi w wysokości 1,4 % ogólnej wartości sprzedaży tych napojów w
roku poprzednim;
2) 37 500 zł dla napojów alkoholowych o zawartości od 4,5 % do 18 % alkoholu
(z wyjątkiem piwa) – wnosi w wysokości 1,4 % ogólnej wartości sprzedaży
tych napojów w roku poprzednim;
3) 77 000 zł dla napojów alkoholowych o zawartości powyżej 18 % alkoholu –
wnosi w wysokości 2,7 % ogólnej wartości sprzedaży tych napojów w roku
poprzednim.

6. Przedsiębiorcy, których roczna wartość sprzedaży poszczególnych rodzajów napojów
alkoholowych nie przekroczyła wartości, o których mowa w ust. 5, wnoszą
opłatę w wysokości określonej w ust. 2.
7. Opłata, o której mowa w ust. 1, wnoszona jest na rachunek gminy w każdym roku
kalendarzowym objętym zezwoleniem w trzech równych ratach w terminach
do 31 stycznia, 31 maja i 30 września danego roku kalendarzowego.
8. W roku nabycia zezwolenia lub utraty jego ważności, opłaty, o których mowa w
ust. 1–5, dokonuje się w wysokości proporcjonalnej do okresu ważności zezwolenia.
9. Wartość sprzedaży należy obliczać oddzielnie dla każdego rodzaju napojów alkoholowych.
10. Zezwolenia, o których mowa w art. 18, 181 oraz 184, nie podlegają opłacie skarbowej.

Art. 12.
1. Rada gminy ustala, w drodze uchwały, dla terenu gminy (miasta) liczbę punktów
sprzedaży napojów zawierających powyżej 4,5 % alkoholu (z wyjątkiem piwa),
przeznaczonych do spożycia poza miejscem sprzedaży jak i w miejscu sprzedaży.
2. Rada gminy ustala, w drodze uchwały, zasady usytuowania na terenie gminy
miejsc sprzedaży i podawania napojów alkoholowych.
3. W miejscowościach, w których rozmieszczone są jednostki wojskowe, liczba
punktów sprzedaży napojów alkoholowych przeznaczonych do spożycia poza
miejscem sprzedaży jak i w miejscu sprzedaży oraz usytuowanie miejsc sprzedaży,
podawania i spożywania napojów alkoholowych są ustalane przez radę gminy
po zasięgnięciu opinii właściwych dowódców garnizonów.
4. Liczba punktów sprzedaży, o których mowa w ust. 1, oraz usytuowanie miejsc
sprzedaży, podawania i spożywania napojów alkoholowych powinny być dostosowane
do potrzeb ograniczania dostępności alkoholu, określonych w gminnym
programie profilaktyki i rozwiązywania problemów alkoholowych.

Art. 13.
1. Napoje alkoholowe dostarcza się do miejsc sprzedaży tylko w naczyniach zamkniętych,
z oznaczeniem nazwy producenta, rodzaju i ilości napoju oraz jego
mocy.
2. W miejscach sprzedaży i podawania napojów alkoholowych powinna być uwidoczniona
informacja o szkodliwości spożywania alkoholu.
3. (uchylony).

Art. 131.
1. Zabrania się na obszarze kraju reklamy i promocji napojów alkoholowych, z wyjątkiem
piwa, którego reklama i promocja jest dozwolona, pod warunkiem że:
1) nie jest kierowana do małoletnich,
2) nie przedstawia osób małoletnich,

3) nie łączy spożywania alkoholu ze sprawnością fizyczną bądź kierowaniem pojazdami,
4) nie zawiera stwierdzeń, że alkohol posiada właściwości lecznicze, jest środkiem
stymulującym, uspakajającym lub sposobem rozwiązywania konfliktów osobistych,
5) nie zachęca do nadmiernego spożycia alkoholu,
6) nie przedstawia abstynencji lub umiarkowanego spożycia alkoholu w negatywny
sposób,
7) nie podkreśla wysokiej zawartości alkoholu w napojach alkoholowych jako cechy
wpływającej pozytywnie na jakość napoju alkoholowego,
8) nie wywołuje skojarzeń z:
a) atrakcyjnością seksualną,
b) relaksem lub wypoczynkiem,
c) nauką lub pracą,
d) sukcesem zawodowym lub życiowym.
2. Reklama i promocja piwa, o której mowa w ust. 1, nie może być prowadzona:
1) w telewizji, radiu, kinie i teatrze między godziną 600 a 2000, z wyjątkiem reklamy
prowadzonej przez organizatora imprezy sportu wyczynowego lub
profesjonalnego w trakcie trwania tej imprezy;
2) na kasetach wideo i innych nośnikach;
3) w prasie młodzieżowej i dziecięcej;
4) na okładkach dzienników i czasopism;
5) na słupach i tablicach reklamowych i innych stałych i ruchomych powierzchniach
wykorzystywanych do reklamy, chyba że 20 % powierzchni reklamy
zajmować będą widoczne i czytelne napisy informujące o szkodliwości spożycia
alkoholu lub o zakazie sprzedaży alkoholu małoletnim;
6) przy udziale małoletnich.
3. Zabrania się reklamy, promocji produktów i usług, których nazwa, znak towarowy,
kształt graficzny lub opakowanie wykorzystuje podobieństwo lub jest tożsame
z oznaczeniem napoju alkoholowego lub innym symbolem obiektywnie odnoszącym
się do napoju alkoholowego.
4. Zabrania się reklamy i promocji przedsiębiorców oraz innych podmiotów, które
w swoim wizerunku reklamowym wykorzystują nazwę, znak towarowy, kształt
graficzny lub opakowanie związane z napojem alkoholowym, jego producentem
lub dystrybutorem.
5. Zabrania się informowania o sponsorowaniu imprez sportowych, koncertów muzycznych
oraz innych imprez masowych przez producentów i dystrybutorów napojów,
których zasadniczą działalność stanowi produkcja lub sprzedaż napojów
alkoholowych zawierających od 8 % do 18 % alkoholu, w jakikolwiek inny sposób
niż poprzez umieszczanie wewnątrz dzienników i czasopism, na zaproszeniu,
bilecie, plakacie, produkcie lub tablicy informacyjnej związanej z określoną imprezą
nazwy producenta lub dystrybutora oraz jego znaku towarowego, z zastrzeżeniem
ust. 6.

6. Informowanie o sponsorowaniu może być prowadzone w radiu i telewizji pod
warunkiem, iż będzie ograniczone wyłącznie do podania nazwy producenta lub
dystrybutora napojów zawierających do 18 % alkoholu lub jego znaku towarowego,
a informacja ta nie będzie prezentowana w telewizji przez osobę fizyczną
lub z wykorzystaniem wizerunku postaci ludzkiej.
7. Zabrania się informowania o, innym niż określone w ust. 5, sponsorowaniu przez
producentów i dystrybutorów napojów alkoholowych, których zasadniczą działalność
stanowi produkcja lub sprzedaż napojów alkoholowych zawierających od
8 % do 18 % alkoholu oraz informowania o sponsorowaniu przez producentów i
dystrybutorów napojów zawierających powyżej 18 % alkoholu.
8. Zakaz określony w ust. 1 dotyczy również wydawnictw promocyjnoreklamowych
przekazywanych przez producentów, dystrybutorów lub handlowców
napojów alkoholowych klientom detalicznym.
9. Zakazy określone w ust. 1–8 nie obejmują reklamy i promocji napojów alkoholowych
prowadzonej wewnątrz pomieszczeń hurtowni, wydzielonych stoisk lub
punktów prowadzących wyłącznie sprzedaż napojów alkoholowych oraz na terenie
punktów prowadzących sprzedaż napojów alkoholowych przeznaczonych do
spożycia w miejscu sprzedaży.
10. Zakazy określone w ust. 1–8 dotyczą osób fizycznych, osób prawnych oraz jednostek
organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej, które uczestniczą
w prowadzeniu reklamy w charakterze zleceniodawcy albo zleceniobiorcy niezależnie
od sposobu i formy jej prezentacji.
11. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia, wielkość,
treść, wzór i sposób umieszczania na reklamach, o których mowa w ust. 2 pkt 5,
napisów informujących o szkodliwości spożycia alkoholu lub o zakazie sprzedaży
alkoholu małoletniemu, mając na względzie ograniczenie spożycia alkoholu
oraz przeciwdziałanie alkoholizmowi wśród młodzieży.

Art. 132.
1. Podmioty świadczące usługę będącą reklamą napojów alkoholowych wnoszą na
wyodrębniony rachunek utworzony w tym celu przez ministra właściwego do
spraw kultury fizycznej i sportu opłatę w wysokości 10 % podstawy opodatkowania
podatkiem od towarów i usług wynikającej z tej usługi.
2. Podmioty, o których mowa w ust. 1, sporządzają zbiorczą deklarację miesięczną
według wzoru określonego na podstawie ust. 4 i przekazują ją w terminie do 20.
dnia miesiąca następującego bezpośrednio po miesiącu, w którym powstał obowiązek
wystawienia faktury, zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług,
na wynagrodzenie lub jego część.
3. Deklaracje, o których mowa w ust. 2, składa się do tego samego urzędu skarbowego,
do którego składa się deklarację dotyczącą podatku od towarów i usług w
zakresie usługi, o której mowa w ust. 1.
4. Minister właściwy do spraw kultury fizycznej i sportu w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia,
wzór zbiorczej deklaracji miesięcznej dotyczącej opłaty, o której mowa w
ust. 1, oraz szczegółowy zakres zawartych w niej danych, uwzględniając w
szczególności imię i nazwisko lub nazwę (firmę) podmiotu zobowiązanego do
wniesienia opłaty, jego adres zamieszkania lub siedziby, numer identyfikacji po
datkowej oraz dane dotyczące faktur, które mają być podstawą do ustalenia wysokości
opłaty, o której mowa w ust. 1.
5. Opłatę, o której mowa w ust. 1, wnosi się najpóźniej w ostatnim dniu miesiąca, w
którym stosownie do ust. 2 powstał obowiązek złożenia zbiorczej deklaracji miesięcznej.
6. Opłata, o której mowa w ust. 1, stanowi dla podmiotu zobowiązanego do jej
wniesienia koszt uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy z
dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000
r. Nr 54, poz. 654, z późn. zm.3)) lub art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r.
o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, z
późn. zm.4)).
7. W sprawach nieuregulowanych do opłaty, o której mowa w ust. 1, stosuje się odpowiednio
przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa
(Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn. zm.5)).
8. (uchylony).
9. (uchylony).
10. (uchylony).

Art. 133.
1. Tworzy się Fundusz Zajęć Sportowo-Rekreacyjnych dla Uczniów, zwany dalej
„Funduszem”, którego dysponentem jest minister właściwy do spraw kultury fizycznej
i sportu.
3) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2000 r. Nr 60, poz.
700 i 703, Nr 86, poz. 958, Nr 103, poz. 1100, Nr 117, poz. 1228 i Nr 122, poz. 1315 i 1324, z
2001 r. Nr 106, poz. 1150, Nr 110, poz. 1190 i Nr 125, poz. 1363, z 2002 r. Nr 25, poz. 253, Nr 74,
poz. 676, Nr 93, poz. 820, Nr 141, poz. 1179, Nr 169, poz. 1384, Nr 199, poz. 1672, Nr 200, poz.
1684 i Nr 230, poz. 1922, z 2003 r. Nr 45, poz. 391, Nr 96, poz. 874, Nr 137, poz. 1302, Nr 180,
poz. 1759, Nr 202, poz. 1957, Nr 217, poz. 2124 i Nr 223, poz. 2218, z 2004 r. Nr 6, poz. 39, Nr
29, poz. 257, Nr 54, poz. 535, Nr 93, poz. 894, Nr 121, poz. 1262, Nr 123, poz. 1291, Nr 146, poz.
1546, Nr 171, poz. 1800, Nr 210, poz. 2135 i Nr 254, poz. 2533, z 2005 r. Nr 25, poz. 202, Nr 57,
poz. 491, Nr 78, poz. 684, Nr 143, poz. 1199, Nr 155, poz. 1298, Nr 169, poz. 1419 i 1420, Nr 179,
poz. 1484 i Nr 183, poz. 1538 oraz z 2006 r. Nr 94, poz. 651, Nr 107, poz. 723, Nr 136, poz. 970,
Nr 157, poz. 1119, Nr 183, poz. 1353, Nr 217, poz. 1589 i Nr 251, poz. 1847.
4) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2000 r. Nr 22, poz.
270, Nr 60, poz. 703, Nr 70, poz. 816, Nr 104, poz. 1104, Nr 117, poz. 1228 i Nr 122, poz. 1324, z
2001 r. Nr 4, poz. 27, Nr 8, poz. 64, Nr 52, poz. 539, Nr 73, poz. 764, Nr 74, poz. 784, Nr 88, poz.
961, Nr 89, poz. 968, Nr 102, poz. 1117, Nr 106, poz. 1150, Nr 110, poz. 1190, Nr 125, poz. 1363 i
1370 i Nr 134, poz. 1509, z 2002 r. Nr 19, poz. 199, Nr 25, poz. 253, Nr 74, poz. 676, Nr 78, poz.
715, Nr 89, poz. 804, Nr 135, poz. 1146, Nr 141, poz. 1182, Nr 169, poz. 1384, Nr 181, poz. 1515,
Nr 200, poz. 1679 i Nr 240, poz. 2058, z 2003 r. Nr 7, poz. 79, Nr 45, poz. 391, Nr 65, poz. 595,
Nr 84, poz. 774, Nr 90, poz. 844, Nr 96, poz. 874, Nr 122, poz. 1143, Nr 135, poz. 1268, Nr 137,
poz. 1302, Nr 166, poz. 1608, Nr 202, poz. 1956, Nr 222, poz. 2201, Nr 223, poz. 2217 i Nr 228,
poz. 2255, z 2004 r. Nr 29, poz. 257, Nr 54, poz. 535, Nr 93, poz. 894, Nr 99, poz. 1001, Nr 109,
poz. 1163, Nr 116, poz. 1203, 1205 i 1207, Nr 120, poz. 1252, Nr 123, poz. 1291, Nr 162, poz.
1691, Nr 210, poz. 2135, Nr 263, poz. 2619 i Nr 281, poz. 2779 i 2781, z 2005 r. Nr 25, poz. 202,
Nr 30, poz. 262, Nr 85, poz. 725, Nr 86, poz. 732, Nr 90, poz. 757, Nr 102, poz. 852, Nr 143, poz.
1199 i 1202, Nr 155, poz. 1298, Nr 164, poz. 1365 i 1366, Nr 169, poz. 1418 i 1420, Nr 177, poz.
1468, Nr 179, poz. 1484, Nr 180, poz. 1495 i Nr 183, poz. 1538, z 2006 r. Nr 46, poz. 328, Nr 104,
poz. 708 i 711, Nr 107, poz. 723, Nr 136, poz. 970, Nr 157, poz. 1119, Nr 183, poz. 1353 i 1354,
Nr 217, poz. 1588, Nr 226, poz. 1657 i Nr 249, poz. 1824 oraz z 2007 r. Nr 35, poz. 219.
5) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2005 r. Nr 85, poz.
727, Nr 86, poz. 732 i Nr 143, poz. 1199 oraz z 2006 r. Nr 66, poz. 470, Nr 104, poz. 708, Nr 143,
poz. 1031, Nr 217, poz. 1590 i Nr 225, poz. 1635.

2. Fundusz jest państwowym funduszem celowym.
3. Przychodami Funduszu są wpływy z tytułu opłat, o których mowa w art. 132
ust. 1.
4. Środki Funduszu przeznacza się wyłącznie na dofinansowanie zajęć sportoworekreacyjnych
dla uczniów, prowadzonych przez kluby sportowe działające w
formie stowarzyszenia oraz inne organizacje pozarządowe, które w ramach swojej
statutowej działalności realizują zadania z zakresu upowszechniania kultury
fizycznej i sportu wśród dzieci i młodzieży, a także organizowanych przez jednostki
samorządu terytorialnego.
5. Minister właściwy do spraw kultury fizycznej i sportu w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia:
1) warunki i tryb przyznawania dofinansowania, biorąc pod uwagę wyrównywanie
szans dostępu do kultury fizycznej;
2) tryb składania wniosków i dane, jakie powinien zawierać wniosek o przyznanie
dofinansowania, uwzględniając zakres niezbędnych danych dotyczących
podmiotu ubiegającego się o dofinansowanie, a także informacje
o zajęciach sportowo-rekreacyjnych;
3) tryb przekazywania środków, uwzględniając terminy, w jakich zostało zaplanowane
przeprowadzenie zajęć sportowo-rekreacyjnych;
4) wysokość dofinansowania, z tym że maksymalna wysokość tego dofinansowania
w przypadku zajęć prowadzonych przez kluby sportowe działające w
formie stowarzyszenia oraz inne organizacje pozarządowe nie może przekroczyć
80 %, a w przypadku zajęć organizowanych przez jednostki samorządu
terytorialnego – 50 % planowanych kosztów realizacji zajęć.

Art. 14.
1. Zabrania się sprzedaży, podawania i spożywania napojów alkoholowych:
1) na terenie szkół oraz innych zakładów i placówek oświatowowychowawczych,
opiekuńczych i domów studenckich;
2) na terenie zakładów pracy oraz miejsc zbiorowego żywienia pracowników;
3) w miejscach i czasie masowych zgromadzeń;
4) w środkach i obiektach komunikacji publicznej;
5) (uchylony);
6) w obiektach zajmowanych przez organy wojskowe i spraw wewnętrznych,
jak również w rejonie obiektów koszarowych i zakwaterowania przejściowego
jednostek wojskowych.
1a. (uchylony).
2. (uchylony).
2a. Zabrania się spożywania napojów alkoholowych na ulicach, placach i w parkach,
z wyjątkiem miejsc przeznaczonych do ich spożycia na miejscu, w punktach
sprzedaży tych napojów.
3. Zabrania się sprzedaży, podawania i spożywania napojów zawierających więcej
niż 18 % alkoholu w ośrodkach szkoleniowych.

4. Zabrania się sprzedaży i podawania napojów zawierających więcej niż 18 % alkoholu
w domach wypoczynkowych.
5. Sprzedaż, podawanie i spożywanie napojów zawierających więcej niż 4.5 % alkoholu
może się odbywać na imprezach na otwartym powietrzu tylko za zezwoleniem
i tylko w miejscach do tego wyznaczonych.
6. W innych niewymienionych miejscach, obiektach lub na określonych obszarach
gminy, ze względu na ich charakter, rada gminy może wprowadzić czasowy lub
stały zakaz sprzedaży, podawania, spożywania oraz wnoszenia napojów alkoholowych.
7. Minister właściwy do spraw transportu oraz minister właściwy do spraw gospodarki
morskiej, w drodze rozporządzenia, określą zasady i warunki sprzedaży,
podawania i spożywania napojów alkoholowych na morskich statkach handlowych
w żegludze międzynarodowej, w pociągach i samolotach komunikacji
międzynarodowej oraz w międzynarodowych portach morskich i lotniczych.
8. Minister właściwy do spraw zagranicznych określi, w drodze rozporządzenia,
wypadki i okoliczności, w których, uwzględniając zwyczaje międzynarodowe,
dopuszczalne jest podawanie i spożywanie nieznacznej ilości napojów alkoholowych.

Art. 15.
1. Zabrania się sprzedaży i podawania napojów alkoholowych:
1) osobom, których zachowanie wskazuje, że znajdują się w stanie nietrzeźwości;
2) osobom do lat 18;
3) na kredyt lub pod zastaw.
2. W przypadku wątpliwości co do pełnoletności nabywcy sprzedający lub podający
napoje alkoholowe uprawniony jest do żądania okazania dokumentu stwierdzającego
wiek nabywcy.

Art. 16.
1. Zabrania się wnoszenia napojów alkoholowych na teren zakładów pracy, obiektów
wymienionych w art. 14 ust. 1 pkt 6, jak również stadionów i innych obiektów,
w których odbywają się masowe imprezy sportowe i rozrywkowe, a także
obiektów lub miejsc objętych zakazem wnoszenia napojów alkoholowych.
2. Osoby posiadające przy sobie napoje alkoholowe mają obowiązek przekazania
ich do depozytu pod rygorem niewpuszczenia bądź usunięcia z terenów obiektów
lub miejsc, o których mowa w ust. 1.
3. Napoje alkoholowe wnoszone przez żołnierzy na teren obiektów wymienionych
w art. 14 ust. 1 pkt 6 ulegają odebraniu i przekazaniu do depozytu.
4. Minister Obrony Narodowej i minister właściwy do spraw wewnętrznych, w porozumieniu
z właściwymi ministrami, każdy w swoim zakresie działania, w drodze
rozporządzeń, określają szczegółowe zasady i tryb postępowania w wypadkach,
o których mowa w ust. 2 i 3, oraz wysokość opłaty za przechowanie napojów
alkoholowych w depozycie.

Art. 17.
1. Kierownik zakładu pracy lub osoba przez niego upoważniona mają obowiązek
niedopuszczenia do pracy pracownika, jeżeli zachodzi uzasadnione podejrzenie,
że stawił się on do pracy w stanie po użyciu alkoholu albo spożywał alkohol w
czasie pracy. Okoliczności stanowiące podstawę decyzji powinny być podane
pracownikowi do wiadomości.
2. Uprawnienia kierownika zakładu pracy, o którym mowa w ust. 1, służą również
organowi nadrzędnemu nad danym zakładem pracy oraz organowi uprawnionemu
do przeprowadzenia kontroli zakładu pracy.
3. Na żądanie pracownika, o którym mowa w ust. 1, kierownik zakładu pracy lub
osoba przez niego upoważniona jest obowiązana zapewnić przeprowadzenie badania
stanu trzeźwości pracownika.

Art. 18.
1. Sprzedaż napojów alkoholowych przeznaczonych do spożycia w miejscu lub poza
miejscem sprzedaży może być prowadzona tylko na podstawie zezwolenia
wydanego przez wójta (burmistrza, prezydenta miasta), właściwego ze względu
na lokalizację punktu sprzedaży, zwanego dalej „organem zezwalającym”.
1a. (uchylony).
2. Zezwolenie, o którym mowa w ust. 1, wydaje się na podstawie pisemnego wniosku
przedsiębiorcy.
3. Zezwolenia, o których mowa w ust. 1, wydaje się oddzielnie na następujące rodzaje
napojów alkoholowych:
1) do 4,5 % zawartości alkoholu oraz na piwo;
2) powyżej 4,5 % do 18 % zawartości alkoholu (z wyjątkiem piwa);
3) powyżej 18 % zawartości alkoholu.
3a. Zezwolenia, o których mowa w ust. 3, organ zezwalający wydaje po uzyskaniu
pozytywnej opinii gminnej komisji rozwiązywania problemów alkoholowych o
zgodności lokalizacji punktu sprzedaży z uchwałami rady gminy, o których mowa
w art. 12 ust. 1 i 2.
4. Sprzedaż i podawanie napojów alkoholowych w miejscach znajdujących się pod
zarządem wojskowym lub jednostek organizacyjnych resortu spraw wewnętrznych
– położonych poza obiektami wymienionymi w art. 14 ust. 1 pkt 6 – może
być prowadzona jedynie za zezwoleniem, o którym mowa w ust. 1, a ponadto za
zgodą organów wojskowych określonych przez Ministra Obrony Narodowej lub
resortu spraw wewnętrznych określonych przez ministra właściwego do spraw
wewnętrznych.
5. Wniosek o wydanie zezwolenia zawiera:
1) oznaczenie rodzaju zezwolenia;
2) oznaczenie przedsiębiorcy, jego siedzibę i adres, w przypadku ustanowienia
pełnomocników ich imiona, nazwiska i adres zamieszkania;
3) numer w rejestrze przedsiębiorców lub ewidencji działalności gospodarczej;
4) przedmiot działalności gospodarczej;
5) adres punktu sprzedaży;
6) adres punktu składowania napojów alkoholowych (magazynu dystrybucyjnego).
6. Do wniosku o wydanie zezwolenia należy dołączyć następujące dokumenty:
1) zaświadczenie o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej lub odpis z
rejestru przedsiębiorców;
2) dokument potwierdzający tytuł prawny wnioskodawcy do lokalu stanowiącego
punkt sprzedaży napojów alkoholowych;
3) pisemną zgodę właściciela, użytkownika, zarządcy lub administratora budynku,
jeżeli punkt sprzedaży będzie zlokalizowany w budynku mieszkalnym
wielorodzinnym;
4) decyzję właściwego państwowego inspektora sanitarnego o zatwierdzeniu
zakładu, o której mowa w art. 65 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 25 sierpnia 2006
r. o bezpieczeństwie żywności i żywienia (Dz. U. Nr 171, poz. 1225).
7. Warunkiem prowadzenia sprzedaży napojów alkoholowych do spożycia w miejscu
lub poza miejscem sprzedaży jest:
1) posiadanie zezwolenia, o którym mowa w ust. 1;
2) wniesienie opłaty, o której mowa w art. 111;
3) zaopatrywanie się w napoje alkoholowe u producentów i przedsiębiorców
posiadających odpowiednie zezwolenie na sprzedaż hurtową napojów alkoholowych;
4) w terminach do dnia 1 lutego, 1 czerwca, 1 października każdego roku kalendarzowego
objętego zezwoleniem, okazanie przedsiębiorcy zaopatrującemu
dany punkt sprzedaży napojów alkoholowych odpowiedniego zaświadczenia
potwierdzającego dokonanie opłaty, o której mowa w art. 111, wydanego
przez gminę;
5) posiadanie tytułu prawnego do korzystania z lokalu, stanowiącego punkt
sprzedaży;
6) wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie objętym zezwoleniem
tylko przez przedsiębiorcę w nim oznaczonego i wyłącznie w miejscu wymienionym
w zezwoleniu;
7) zgłaszanie organowi zezwalającemu zmian stanu faktycznego i prawnego, w
stosunku do danych zawartych w zezwoleniu, w terminie 14 dni od dnia powstania
zmiany;
8) prowadzenie sprzedaży w punkcie sprzedaży spełniającym wymogi określone
przez radę gminy, na podstawie art. 12 ust. 1 i 2;
9) przestrzeganie innych zasad i warunków określonych przepisami prawa.
7a. (uchylony).
8. Organ zezwalający lub, na podstawie jego upoważnienia, straż gminna lub
członkowie gminnej komisji rozwiązywania problemów alkoholowych dokonują
kontroli przestrzegania zasad i warunków korzystania z zezwolenia.
9. Zezwolenie, o którym mowa w ust. 1, wydaje się na czas oznaczony, nie krótszy
niż 4 lata, a w przypadku sprzedaży napojów alkoholowych przeznaczonych do
spożycia poza miejscem sprzedaży – nie krótszy niż 2 lata.

10. Zezwolenie, o którym mowa w ust. 1, organ zezwalający cofa w przypadku:
1) nieprzestrzegania określonych w ustawie zasad sprzedaży napojów alkoholowych,
a w szczególności:
a) sprzedaży i podawania napojów alkoholowych osobom nieletnim,
nietrzeźwym, na kredyt lub pod zastaw;
b) sprzedaży i podawania napojów alkoholowych z naruszeniem zakazów
określonych w art. 14 ust. 3 i 4;
2) nieprzestrzegania określonych w ustawie warunków sprzedaży napojów alkoholowych;
3) powtarzającego się co najmniej dwukrotnie w okresie 6 miesięcy, w miejscu
sprzedaży lub najbliższej okolicy, zakłócania porządku publicznego w
związku ze sprzedażą napojów alkoholowych przez dany punkt sprzedaży,
gdy prowadzący ten punkt nie powiadamia organów powołanych do ochrony
porządku publicznego;
4) wprowadzenia do sprzedaży napojów alkoholowych pochodzących
z nielegalnych źródeł;
5) przedstawienia fałszywych danych w oświadczeniu, o którym mowa w art.
111 ust. 4;
6) popełnienia przestępstwa w celu osiągnięcia korzyści majątkowej przez osobę
odpowiedzialną za działalność przedsiębiorcy posiadającego zezwolenie;
7) orzeczenia, wobec przedsiębiorcy będącego osobą fizyczną albo wobec osoby
odpowiedzialnej za działalność przedsiębiorcy posiadającego zezwolenie,
zakazu prowadzenia działalności gospodarczej objętej zezwoleniem.
11. Przedsiębiorca, któremu cofnięto zezwolenie, może wystąpić z wnioskiem o ponowne
wydanie zezwolenia nie wcześniej niż po upływie 3 lat od dnia wydania
decyzji o jego cofnięciu.
12. Zezwolenie, o którym mowa w ust. 1, wygasa w przypadku:
1) likwidacji punktu sprzedaży;
2) upływu terminu ważności zezwolenia;
3) zmiany rodzaju działalności punktu sprzedaży;
4) zmiany składu osobowego wspólników spółki cywilnej;
5) niezłożenia oświadczenia, o którym mowa w art. 111 ust. 4, lub niedokonania
opłaty w wysokości określonej w art. 111 ust. 2 i 5 w terminach, o których
mowa w art. 111 ust. 7.
13. Przedsiębiorca, którego zezwolenie wygasło z przyczyn określonych w ust. 12
pkt 5, może wystąpić z wnioskiem o wydanie nowego zezwolenia nie wcześniej
niż po upływie 6 miesięcy od dnia wydania decyzji o wygaśnięciu zezwolenia.
14. Przedsiębiorcy podający lub sprzedający różne mieszaniny napojów alkoholowych
na podstawie posiadanych receptur, z wykorzystaniem napojów zawierających
powyżej 18 % alkoholu, są obowiązani do posiadania zezwoleń, o których
mowa w ust. 3 pkt 3.

Art. 181.
1. Na sprzedaż napojów alkoholowych przedsiębiorcom posiadającym zezwolenia
na sprzedaż napojów alkoholowych oraz jednostkom Ochotniczych Straży Pożarnych
mogą być wydawane jednorazowe zezwolenia, do których nie stosuje się
przepisów art. 18 ust. 4, ust. 5 pkt 5, ust. 6, ust. 7 pkt 4 i 6 oraz ust. 9–14.
2. Zezwolenia, o których mowa w ust. 1, wydawane są na okres do 2 dni.
3. Opłata za jednorazowe zezwolenia, o których mowa w ust. 1, wnoszona jest na
rachunek gminy przed wydaniem zezwolenia w wysokości odpowiadającej 1/12
rocznej opłaty za poszczególne rodzaje zezwoleń, o których mowa w art. 111 ust.
2 i art. 18 ust. 3.
4. Przedsiębiorcom, których działalność polega na organizacji przyjęć, zezwolenia
na sprzedaż napojów alkoholowych mogą być wydawane na okres do dwóch lat.
Do zezwoleń nie stosuje się przepisów art. 18 ust. 5 pkt 5, ust. 6 pkt 2–4, ust. 7
pkt 4, 5 i 7, ust. 9, ust. 10 pkt 3 oraz ust. 12 pkt 1 i 3.
5. Opłata za zezwolenia, o których mowa w ust. 4, jest wnoszona na rachunek gminy
przed wydaniem zezwolenia w wysokości określonej w art. 111 ust. 2 i 5.

Art. 182.
Dochody z opłat za zezwolenia wydane na podstawie art. 18 lub art. 181 oraz dochody
z opłat określonych w art. 111 wykorzystywane będą na realizację gminnych programów
profilaktyki i rozwiązywania problemów alkoholowych oraz Gminnych
Programów, o których mowa w art. 10 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu
narkomanii, i nie mogą być przeznaczane na inne cele.

Art. 183.
Do zezwoleń, o których mowa w art. 9, 18 i 181, oraz opłat, o których mowa w art.
111, stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia 19 listopada 1999 r. – Prawo
działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 101, poz. 1178, z późn. zm.6))7), o ile przepisy
niniejszej ustawy nie stanowią inaczej.]
6) Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2000 r. Nr 86, poz. 958 i Nr 114, poz.
1193, z 2001 r. Nr 49, poz. 509, Nr 67, poz. 679, Nr 102, poz. 1115 i Nr 147, poz. 1643, z 2002 r.
Nr 1, poz. 2, Nr 115, poz. 995 i Nr 130, poz. 1112, z 2003 r. Nr 86, poz. 789, Nr 128, poz. 1176 i
Nr 217, poz. 2125, z 2004 r. Nr 54, poz. 535, Nr 91, poz. 870 i Nr 173, poz. 1808 oraz z 2006 r. Nr
144, poz. 1043.
7) Obecnie: właściwe przepisy ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej
(Dz. U. Nr 173, poz. 1808 i Nr 281, poz. 2777, z 2005 r. Nr 33, poz. 289, Nr 94, poz. 788, Nr 143,
poz. 1199, Nr 175, poz. 1460, Nr 177, poz. 1468, Nr 178, poz. 1480, Nr 179, poz. 1485, Nr 180,
poz. 1494 i Nr 183, poz. 1538 oraz z 2006 r. Nr 17, poz. 127, Nr 144, poz. 1043 i 1045, Nr 158,
poz. 1121, Nr 171, poz. 1225 i Nr 235, poz. 1699), stosownie do art. 86 ustawy z dnia 2 lipca 2004
r. – Przepisy wprowadzające ustawę o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 173, poz.
1808), która weszła w życie z dniem 21 sierpnia 2004 r.
Nowe brzmienie art.
183 wchodzi w życie z
dn. 7.03.2009 r.
(Dz.U. z 2009 r. Nr
18, poz. 97).
Do kontroli działalności gospodarczej przedsiębiorcy, o której mowa w art. 9, 18
i 181, stosuje się przepisy rozdziału 5 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie
działalności gospodarczej (Dz. U. z 2007 r. Nr 155, poz. 1095, z późn. zm.8)

Art. 184.
1. Na wniosek przedsiębiorcy, którego zezwolenie wygasło z przyczyn wymienionych
w art. 18 ust. 12, organ zezwalający może wydać zezwolenie z określeniem
terminu na wyprzedaż posiadanych, zinwentaryzowanych zapasów napojów alkoholowych.
Termin określony w zezwoleniu na wyprzedaż nie może być dłuższy
niż 6 miesięcy od dnia wygaśnięcia zezwolenia.
2. Opłata za wydanie zezwolenia na wyprzedaż posiadanych, zinwentaryzowanych
zapasów napojów alkoholowych, wnoszona na rachunek gminy, wynosi:
1) 1,4 % wartości sprzedaży zinwentaryzowanych napojów zawierających do
4,5 % alkoholu oraz piwa;
2) 1,4 % wartości sprzedaży zinwentaryzowanych napojów zawierających powyżej
4,5 % do 18 % alkoholu (z wyjątkiem piwa);
3) 2,7 % wartości sprzedaży zinwentaryzowanych napojów zawierających powyżej
18 % alkoholu.
3. Przedsiębiorca, który otrzymał zezwolenie na wyprzedaż posiadanych, zinwentaryzowanych
zapasów napojów alkoholowych, może wystąpić z wnioskiem
o wydanie nowego zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych nie wcześniej
niż po upływie 12 miesięcy od dnia upływu terminu ważności zezwolenia, o którym
mowa w ust. 1.

Art. 19.
1. Rada Ministrów, ze względu na bezpieczeństwo i porządek publiczny, w drodze
rozporządzenia, może wprowadzać na czas określony na obszarze całego kraju
albo jego części całkowity lub częściowy zakaz sprzedaży i podawania napojów
alkoholowych.
2. W sytuacjach wymagających niezwłocznego działania Rada Ministrów może
wprowadzić zakaz, o którym mowa w ust. 1, w innym trybie.

Art. 20.
Rada Ministrów składa corocznie Sejmowi sprawozdanie z wykonania niniejszej
ustawy.
8) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2007 r. Nr 180, poz.
1280, z 2008 r. Nr 70, poz. 416, Nr 116, poz. 732, Nr 141, poz. 888, Nr 171, poz. 1056 i Nr 216,
poz. 1367 oraz z 2009 r. Nr 3, poz. 11 i Nr 18, poz. 97.

Rozdział 2
Postępowanie w stosunku do osób nadużywających alkoholu

Art. 21.
1. Leczenie odwykowe osób uzależnionych od alkoholu prowadzą stacjonarne i
niestacjonarne zakłady lecznictwa odwykowego oraz inne zakłady opieki zdrowotnej.
2. Poddanie się leczeniu odwykowemu jest dobrowolne. Wyjątki od tej zasady
określa ustawa.
3. Od osób uzależnionych od alkoholu nie pobiera się opłat za świadczenia w zakresie
leczenia odwykowego udzielane w zakładach opieki zdrowotnej.

Art. 22.
1. Zarząd województwa organizuje na obszarze województwa całodobowe zakłady
lecznictwa odwykowego oraz wojewódzki ośrodek terapii uzależnienia i współuzależnienia.
1a. Starosta organizuje na obszarze powiatu inne niż wymienione w ust.1 zakłady
lecznictwa odwykowego.
2. Minister właściwy do spraw zdrowia określa, w drodze rozporządzenia:
1) organizację, kwalifikacje personelu, zasady funkcjonowania i rodzaje zakładów
lecznictwa odwykowego, a także innych zakładów opieki zdrowotnej w
sprawowaniu opieki nad uzależnionymi od alkoholu oraz zasady współdziałania
w tym zakresie z instytucjami publicznymi i organizacjami społecznymi;
2) warunki, jakie powinny spełniać zakłady lecznicze dla osób uzależnionych od
alkoholu prowadzone poza publicznymi zakładami opieki zdrowotnej;
3) regulaminy stacjonarnych zakładów lecznictwa odwykowego oraz domów
pomocy społecznej dla osób uzależnionych od alkoholu, w porozumieniu z
ministrem właściwym do spraw sprawiedliwości.

Art. 23.
1. Członkowie rodziny osoby uzależnionej od alkoholu, dotknięci następstwami
nadużywania alkoholu przez osobę uzależnioną, uzyskują w publicznych zakładach
opieki zdrowotnej świadczenia zdrowotne w zakresie terapii i rehabilitacji
współuzależnienia oraz profilaktyki. Za świadczenia te od wymienionych osób
nie pobiera się opłat.
2. Dzieci osób uzależnionych od alkoholu, dotknięte następstwami nadużywania
alkoholu przez rodziców, uzyskują bezpłatnie pomoc psychologiczną i socjoterapeutyczną
w publicznych zakładach opieki zdrowotnej i publicznych poradniach
specjalistycznych oraz placówkach opiekuńczo-wychowawczych i
resocjalizacyjnych.
3. Pomoc niesiona dzieciom przez osoby lub instytucje może być udzielona wbrew
woli rodziców lub opiekunów będących w stanie nietrzeźwym.

Art. 24.
Osoby, które w związku z nadużywaniem alkoholu powodują rozkład życia rodzinnego,
demoralizację małoletnich, uchylają się od pracy albo systematycznie zakłócają
spokój lub porządek publiczny, kieruje się na badanie przez biegłego w celu wydania
opinii w przedmiocie uzależnienia od alkoholu i wskazania rodzaju zakładu
leczniczego.

Art. 25.
Na badanie, o którym mowa w art. 24, kieruje gminna komisja rozwiązywania problemów
alkoholowych właściwa według miejsca zamieszkania lub pobytu osoby,
której postępowanie dotyczy, na jej wniosek lub z własnej inicjatywy.

Art. 26.
1. Osoby, o których mowa w art. 24, jeżeli uzależnione są od alkoholu, zobowiązać
można do poddania się leczeniu w stacjonarnym lub niestacjonarnym zakładzie
lecznictwa odwykowego.
2. O zastosowaniu obowiązku poddania się leczeniu w zakładzie lecznictwa odwykowego
orzeka sąd rejonowy właściwy według miejsca zamieszkania lub pobytu
osoby, której postępowanie dotyczy, w postępowaniu nieprocesowym.
3. Sąd wszczyna postępowanie na wniosek gminnej komisji rozwiązywania problemów
alkoholowych lub prokuratora. Do wniosku dołącza się zebraną dokumentację
wraz z opinią biegłego, jeżeli badanie przez biegłego zostało przeprowadzone.

Art. 27.
1. W razie gdy w stosunku do osoby, której postępowanie dotyczy, brak jest opinii
biegłego w przedmiocie uzależnienia od alkoholu, sąd zarządza poddanie tej
osoby odpowiednim badaniom.
2. Sąd może, jeżeli na podstawie opinii biegłego uzna to za niezbędne, zarządzić
oddanie badanej osoby pod obserwację w zakładzie leczniczym na czas nie dłuższy
niż 2 tygodnie. W wyjątkowych wypadkach, na wniosek zakładu, sąd może
termin ten przedłużyć do 6 tygodni.
3. Przed wydaniem postanowienia sąd wysłuchuje osobę, której postępowanie dotyczy.
4. Na postanowienie zarządzające oddanie pod obserwację do zakładu przysługuje
zażalenie.

Art. 28.
1. W razie zarządzenia przez sąd badania przez biegłego lub oddania pod obserwację
w zakładzie leczniczym osoba, której postępowanie dotyczy, obowiązana
jest poddać się badaniom psychologicznym i psychiatrycznym oraz zabiegom
niezbędnym do wykonania podstawowych badań laboratoryjnych pod warunkiem,
że dokonywane są przez uprawnionych do tego pracowników służby
zdrowia z zachowaniem wskazań wiedzy lekarskiej i nie zagrażają zdrowiu tej
osoby.
2. (uchylony).

Art. 28a.
Minister właściwy do spraw zdrowia w porozumieniu z Ministrem Sprawiedliwości
określi, w drodze rozporządzenia, tryb powoływania biegłych w przedmiocie uzależnienia
od alkoholu, sposób sporządzania opinii oraz warunki i sposób dokonywania
badań niezbędnych do wydania opinii w przedmiocie uzależnienia od alkoholu,
uwzględniając ochronę dóbr osobistych osoby badanej.

Art. 29.
Orzeczenie o obowiązku poddania się leczeniu zapada po przeprowadzeniu rozprawy,
która powinna odbyć się w terminie jednego miesiąca od dnia wpływu wniosku.

Art. 30.
1. W razie nieusprawiedliwionego niestawiennictwa na rozprawę lub uchylania się
od zarządzonego poddania się badaniu przez biegłego albo obserwacji w zakładzie
leczniczym sąd może zarządzić przymusowe doprowadzenie przez organ Policji.
2. Jeżeli zarządzenie przymusowego doprowadzenia dotyczy żołnierza, wykonuje je
Żandarmeria Wojskowa lub wojskowy organ porządkowy.

Art. 31.
1. Orzekając o obowiązku poddania się leczeniu sąd może ustanowić na czas trwania
tego obowiązku nadzór kuratora.
2. Osoba, wobec której ustanowiony został nadzór, ma obowiązek stawiania się na
wezwanie sądu lub kuratora i wykonywania ich poleceń, dotyczących takiego
postępowania w okresie nadzoru, które może się przyczynić do skrócenia czasu
trwania obowiązku poddania się leczeniu.
3. Minister Sprawiedliwości oraz minister właściwy do spraw zdrowia, w drodze
rozporządzenia, określają szczegółowe zasady i tryb wykonywania nadzoru, o
którym mowa w ust. 1.

Art. 32.
1. Sąd wzywa osobę, w stosunku do której orzeczony został prawomocnie obowiązek
poddania się leczeniu odwykowemu, do stawienia się dobrowolnie w oznaczonym
dniu we wskazanym zakładzie lecznictwa odwykowego w celu poddania
się leczeniu, z zagrożeniem zastosowania przymusu w wypadku uchylania
się od wykonania tego obowiązku.
2. Osoba, w stosunku do której orzeczony został obowiązek poddania się leczeniu
odwykowemu, związanemu z pobytem w stacjonarnym zakładzie lecznictwa
odwykowego, nie może opuszczać terenu tego zakładu bez zezwolenia kierownika
zakładu.
3. Sąd zarządza przymusowe doprowadzenie do zakładu leczniczego osoby uchylającej
się od wykonania obowiązków, o których mowa w ust. 1 i 2, przez organ
Policji.
4. Jeżeli zarządzenie przymusowego doprowadzenia dotyczy żołnierza, wykonuje
je Żandarmeria Wojskowa lub wojskowy organ porządkowy.

Art. 321.
Stacjonarne i niestacjonarne zakłady lecznictwa odwykowego, o których mowa w
art. 21 ust. 1, przyjmują na leczenie poza kolejnością osoby zobowiązane do leczenia
odwykowego na podstawie art. 26, do wykorzystania limitu miejsc stanowiących 20
% ogółu miejsc przeznaczonych do leczenia odwykowego w zakładzie lecznictwa
odwykowego.

Art. 33.
1. Policja, Żandarmeria Wojskowa i wojskowy organ porządkowy, wykonując zarządzenie
przymusowego doprowadzenia osób, o których mowa w art. 30 oraz
art. 32 ust. 3 i 4, ma prawo ich zatrzymania tylko w niezbędnych wypadkach i na
czas konieczny do wykonania tego zarządzenia.
2. Minister właściwy do spraw wewnętrznych w porozumieniu z Ministrem Sprawiedliwości
i ministrem właściwym do spraw zdrowia, w drodze rozporządzenia,
określa zasady i tryb doprowadzania osób, o których mowa w art. 30 ust. 1 i
art. 32 ust. 3.
3. (uchylony).

Art. 34.
1. Obowiązek poddania się leczeniu trwa tak długo, jak tego wymaga cel leczenia,
nie dłużej jednak niż 2 lata od chwili uprawomocnienia się postanowienia.
2.9) W czasie trwania obowiązku poddania się leczeniu sąd może na wniosek kuratora,
po zasięgnięciu opinii zakładu leczącego, bądź na wniosek zakładu leczącego
zmieniać postanowienia w zakresie rodzaju zakładu leczenia odwykowego.
3. W czasie trwania obowiązku poddania się leczeniu stacjonarny zakład leczący
może ze względów leczniczych skierować osobę zobowiązaną do innego zakładu
w celu kontynuowania leczenia odwykowego, powiadamiając o tym sąd.
4. O ustaniu obowiązku poddania się leczeniu przed upływem okresu wskazanego
w ust.1 decyduje sąd na wniosek osoby zobowiązanej, zakładu leczącego, kuratora,
prokuratora lub z urzędu, po zasięgnięciu opinii zakładu, w którym osoba
leczona przebywa.
5. W wypadku ustania obowiązku poddania się leczeniu ponowne zastosowanie tego
obowiązku wobec tej samej osoby nie może nastąpić przed upływem 3 miesięcy
od jego ustania.
9) Z dniem 16 listopada 2001 r. stracił moc obowiązującą w zakresie, w jakim wyłącza uprawnienie
osoby zobowiązanej do poddania się leczeniu odwykowemu do złożenia wniosku o zmianę przez
sąd postanowienia w przedmiocie rodzaju zakładu leczenia odwykowego, zgodnie z wyrokiem
Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 listopada 2001 r. sygn. akt P. 6/2001 (Dz. U. Nr 131, poz.
1478).

Art. 35.
1. Sąd, który nałożył na osobę uzależnioną od alkoholu obowiązek poddania się leczeniu
odwykowemu, jeśli uzna, że na skutek takiego uzależnienia zachodzi potrzeba
całkowitego ubezwłasnowolnienia tej osoby – zawiadamia o tym właściwego
prokuratora.
2. W razie orzeczenia ubezwłasnowolnienia sąd opiekuńczy, określając sposób wykonywania
opieki, orzeka o umieszczeniu tej osoby w domu pomocy społecznej
dla osób uzależnionych od alkoholu, chyba że zachodzi możliwość objęcia tej
osoby inną stałą opieką.
3. Do obowiązków opiekuna osoby ubezwłasnowolnionej stosuje się odpowiednio
również przepisy dotyczące obowiązków kuratora, o którym mowa w art. 31.

Art. 36.
1. Do stacjonarnego zakładu leczniczego i domu pomocy społecznej ma prawo
wstępu o każdej porze sędzia w celu kontroli legalności skierowania i przebywania
w takim zakładzie lub domu osób, na które został nałożony obowiązek
poddania się leczeniu odwykowemu, oraz warunków, w jakich osoby te przebywają.
2. Minister Sprawiedliwości, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw
zdrowia, określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe zasady i tryb sprawowania
kontroli, o której mowa w ust. 1, określając szczegółowy zakres zagadnień
podlegających kontroli, formy wykonywania kontroli, sposób dokumentowania
jej przebiegu i wyników oraz postępowanie pokontrolne, w tym tryb przekazywania
rezultatów kontroli zainteresowanym podmiotom, a zwłaszcza kontrolowanym
jednostkom organizacyjnym i ich jednostkom nadrzędnym.
3. Przepisy ust. 1 i 2 nie naruszają w tym zakresie ustawowych uprawnień prokuratora.

Art. 37.
1. Osoby umieszczone w zakładach poprawczych i schroniskach dla nieletnich,
uzależnione od alkoholu, mają obowiązek poddania się zarządzonemu leczeniu
odwykowemu.
2. Leczenie odwykowe zarządza administracja zakładu lub schroniska w stosunku
do małoletniego za zgodą przedstawiciela ustawowego, a w razie jej braku, jak
również w stosunku do osoby pełnoletniej – za zezwoleniem sądu wykonującego
orzeczenie, wydanym po zasięgnięciu opinii biegłego.
3. Minister Sprawiedliwości w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw
zdrowia, w drodze rozporządzenia, określa szczegółowe zasady i tryb postępowania
w przedmiocie leczenia odwykowego osób, o których mowa w ust. 1.

Art. 38.
Minister Sprawiedliwości w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw zdrowia,
w drodze rozporządzenia, określa zasady i tryb postępowania w przedmiocie
leczenia odwykowego osób umieszczonych w zakładach karnych, aresztach śledczych
i ośrodkach przystosowania społecznego10).

Art. 39.
Organy samorządu terytorialnego w miastach liczących ponad 50 000 mieszkańców i
organy powiatu mogą organizować i prowadzić izby wytrzeźwień.

Art. 40.
1. Osoby w stanie nietrzeźwości, które swoim zachowaniem dają powód do zgorszenia
w miejscu publicznym lub w zakładzie pracy, znajdują się w okolicznościach
zagrażających ich życiu lub zdrowiu albo zagrażają życiu lub zdrowiu innych
osób, mogą zostać doprowadzone do izby wytrzeźwień, zakładu opieki
zdrowotnej lub innej właściwej placówki utworzonej lub wskazanej przez jednostkę
samorządu terytorialnego albo do miejsca zamieszkania lub pobytu.
2. W razie braku izby wytrzeźwień osoby takie mogą być doprowadzone do jednostki
Policji.
3. Osoby doprowadzone do izby wytrzeźwień lub jednostki Policji pozostają tam aż
do wytrzeźwienia, nie dłużej niż 24 godziny. Osoby do lat 18 umieszcza się w
odrębnych pomieszczeniach, oddzielnie od osób dorosłych.
3a. Osobie doprowadzonej do izby wytrzeźwień, jednostki Policji, zakładu opieki
zdrowotnej lub innej właściwej placówki utworzonej lub wskazanej przez jednostkę
samorządu terytorialnego w warunkach, o których mowa w ust. 1, przysługuje
zażalenie do sądu. W zażaleniu osoba doprowadzona lub zatrzymana może
domagać się zbadania zasadności i legalności doprowadzenia, jak również decyzji
o zatrzymaniu oraz prawidłowości ich wykonania.
3b.11) Zażalenie przekazuje się sądowi rejonowemu miejsca doprowadzenia lub zatrzymania
w terminie 7 dni od daty doprowadzenia bądź zatrzymania. Do rozpoznania
zażalenia stosuje się przepisy Kodeksu postępowania karnego.
3c. W przypadku stwierdzenia bezzasadności lub nielegalności doprowadzenia lub
zatrzymania albo poważnych nieprawidłowości związanych z ich wykonywaniem
sąd rejonowy zawiadamia o tym prokuratora i organy przełożone nad organami,
które dokonały doprowadzenia bądź zatrzymania.
4. Jeżeli osoba, o której mowa w ust. 1, jest żołnierzem, przekazuje się ją Żandarmerii
Wojskowej lub wojskowemu organowi porządkowemu.
5. O wypadkach uzasadniających wszczęcie postępowania o zastosowaniu obowiązku
poddania się leczeniu odwykowemu zawiadamia się niezwłocznie właściwą
gminną komisję rozwiązywania problemów alkoholowych.
6. O umieszczeniu w izbie wytrzeźwień zawiadamia się niezwłocznie:
1) w przypadku małoletnich – ich rodziców lub opiekunów oraz sąd opiekuńczy;
10) Zlikwidowane na podstawie art. 1 pkt 1 ustawy z dnia 24 lutego 1990 r. o zmianie Kodeksu karnego
wykonawczego (Dz. U. Nr 14, poz. 85), która weszła w życie z dniem 27 marca 1990 r.
11) Z dniem 25 czerwca 2002 r. stracił moc obowiązującą w zakresie, w jakim nie gwarantuje osobie
zatrzymanej w izbie wytrzeźwień prawa do udziału w posiedzeniu sądu, na którym rozpatrywane
jest zażalenie w sprawie zasadności i legalności doprowadzenia do izby, jak również decyzji o zatrzymaniu
oraz prawidłowości ich wykonania, zgodnie z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z
dnia 11 czerwca 2002 r. sygn. akt SK. 5/02 (Dz. U. Nr 84, poz. 763).
©Kancelaria Sejmu s. 31/34
2009-02-16
2) w przypadku innych osób – na ich żądanie, wskazane przez nie osoby.

Art. 41.
1. (uchylony).
2. Pieniądze, przedmioty wartościowe i napoje alkoholowe znajdujące się przy osobach,
o których mowa w art. 40 ust. 1, zatrzymuje się w depozycie.
3. Z depozytów pieniężnych izby wytrzeźwień mogą potrącać swe należności z tytułu
opłat związanych z pobytem w izbie.
4. Na innych przedmiotach zatrzymanych w depozycie izbom wytrzeźwień służy
ustawowe prawo zastawu celem zabezpieczenia tych należności.

Art. 42.
1. Wobec osób przyjętych do izb wytrzeźwień, które stwarzają zagrożenie dla życia
lub zdrowia własnego lub innej osoby, niszczą przedmioty znajdujące się w ich
otoczeniu, może być zastosowany przymus bezpośredni, polegający na przytrzymywaniu
lub unieruchomieniu.
2. Przytrzymywanie jest doraźnym, krótkotrwałym unieruchomieniem osoby z użyciem
siły fizycznej.
3. Unieruchomienie jest dłużej trwającym obezwładnieniem osoby z użyciem pasów,
uchwytów, prześcieradeł lub kaftana bezpieczeństwa.
4. Przymus bezpośredni może trwać tylko do czasu ustania przyczyn jego zastosowania.
5. Za doprowadzenie i pobyt w izbie wytrzeźwień lub jednostce Policji pobierane są
opłaty.
5a. Egzekucja należności, o których mowa w ust. 5, następuje w trybie przepisów o
postępowaniu egzekucyjnym w administracji.
6. Minister właściwy do spraw zdrowia w porozumieniu z ministrem właściwym do
spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia, tryb doprowadzania i
przyjmowania osób, o których mowa w art. 40, do izb wytrzeźwień, jednostek
Policji, innych placówek utworzonych lub wskazanych przez jednostki samorządu
terytorialnego oraz zwalniania z tych izb, jednostek i placówek, a także organizację
izb wytrzeźwień oraz innych placówek, z uwzględnieniem wymagań dotyczących
kwalifikacji pracowników i warunków technicznych pomieszczeń, zakres
opieki zdrowotnej nad doprowadzonymi tam osobami oraz maksymalną wysokość
opłat związanych z pobytem w izbie wytrzeźwień, innej placówce utworzonej
lub wskazanej przez jednostkę samorządu terytorialnego lub w jednostce
Policji.

Rozdział 3
Przepisy karne

Art. 43.
1. Kto sprzedaje lub podaje napoje alkoholowe w wypadkach, kiedy jest to zabronione,
albo bez wymaganego zezwolenia lub wbrew jego warunkom,

podlega grzywnie.
2. Tej samej karze podlega kierownik zakładu handlowego lub gastronomicznego,
który nie dopełnia obowiązku nadzoru i przez to dopuszcza do popełnienia w tym
zakładzie przestępstwa określonego w ust. 1.
3. W razie popełnienia przestępstwa określonego w ust. 1 albo 2 można orzec przepadek
napojów alkoholowych, chociażby nie były własnością sprawcy, można
także orzec zakaz prowadzenia działalności gospodarczej polegającej na sprzedaży
lub podawaniu napojów alkoholowych.
4. Orzekanie w sprawach o przestępstwa określone w ust. 1 i 2 następuje na podstawie
przepisów o postępowaniu karnym.

Art. 431.
1. Kto spożywa napoje alkoholowe wbrew zakazom określonym w art. 14 ust. 1 i
2a–6 albo nabywa lub spożywa napoje alkoholowe w miejscach nielegalnej
sprzedaży, albo spożywa napoje alkoholowe przyniesione przez siebie lub inną
osobę w miejscach wyznaczonych do ich sprzedaży lub podawania,
podlega karze grzywny.
2. Usiłowanie wykroczenia określonego w ust. 1 jest karalne.
3. W razie popełnienia wykroczenia określonego w ust. 1 można orzec przepadek
napojów alkoholowych, chociażby nie były własnością sprawcy.

Art. 44.
Kto wbrew szczególnemu obowiązkowi nadzoru dopuszcza do sprzedawania, podawania
lub spożywania napojów alkoholowych na terenie zakładu pracy, jak również
powziąwszy wiadomość o sprzedawaniu, podawaniu lub spożywaniu na terenie zakładu
pracy takich napojów nie podejmie prawem przewidzianego postępowania,
podlega karze grzywny.

Art. 45.
Kto wbrew postanowieniom zawartym w art. 13 ust. 1 i 2:
1) dostarcza napoje alkoholowe do miejsc sprzedaży lub
2) nie uwidacznia informacji o szkodliwości spożywania alkoholu,
podlega karze grzywny.

Art. 451.
Orzekanie w sprawach o czyny wymienione w art. 431–45 następuje na podstawie
przepisów o postępowaniu w sprawach o wykroczenia.

Art. 452.
1. Kto wbrew postanowieniom zawartym w art. 131 prowadzi reklamę lub promocję
napojów alkoholowych lub informuje o sponsorowaniu imprezy masowej, z zastrzeżeniem
art. 131 ust. 5 i 6,
podlega grzywnie od 10 000 do 500 000 złotych.

2. Orzekanie w sprawach o czyn wymieniony w ust. 1 następuje na podstawie przepisów
o postępowaniu karnym.
3. Jeżeli czyn określony w ust. 1 został popełniony w zakresie działalności przedsiębiorcy,
za sprawcę czynu zabronionego uznaje się osobę odpowiedzialną za
zlecenie lub prowadzenie reklamy napojów alkoholowych.

Art. 453.
1. Kto bez wymaganego zezwolenia lub wbrew jego warunkom prowadzi obrót
hurtowy napojami alkoholowymi,
podlega grzywnie od 10 000 do 500 000 złotych .
1a. W razie popełnienia przestępstwa określonego w ust. 1 można orzec przepadek
napojów alkoholowych, chociażby nie były własnością sprawcy, można także
orzec zakaz prowadzenia działalności gospodarczej polegającej na hurtowym obrocie
napojami alkoholowymi.
2. W wypadkach mniejszej wagi sprawca czynu określonego w ust. 1 podlega karze
grzywny do 5 000 zł.
3. Orzekanie w sprawach o czyn wymieniony w ust. 1 następuje na podstawie przepisów
o postępowaniu karnym.
4. Jeżeli czyn określony w ust. 1 został popełniony w zakresie działalności przedsiębiorcy,
za sprawcę czynu zabronionego uznaje się osobę odpowiedzialną za
wprowadzenie napojów alkoholowych do obrotu hurtowego.

Art. 46.
1. Napojem alkoholowym w rozumieniu niniejszej ustawy jest produkt przeznaczony
do spożycia zawierający alkohol etylowy pochodzenia rolniczego w stężeniu
przekraczającym 0,5 % objętościowych alkoholu.
2. Stan po użyciu alkoholu zachodzi, gdy zawartość alkoholu w organizmie wynosi
lub prowadzi do:
1) stężenia we krwi od 0,2o/oo do 0,5o/oo alkoholu albo
2) obecności w wydychanym powietrzu od 0,1 mg do 0,25 mg alkoholu w 1
dm3.
3. Stan nietrzeźwości zachodzi, gdy zawartość alkoholu w organizmie wynosi lub
prowadzi do:
1) stężenia we krwi powyżej 0,5o/oo alkoholu albo
2) obecności w wydychanym powietrzu powyżej 0,25 mg alkoholu w 1 dm3.

Art. 47.
1. Jeżeli zachodzi podejrzenie, że przestępstwo lub wykroczenie zostało popełnione
po spożyciu alkoholu, osoba podejrzana może być poddana badaniu koniecznemu
do ustalenia zawartości alkoholu w organizmie, w szczególności zabiegowi
pobrania krwi. Zabiegu pobrania krwi dokonuje fachowy pracownik służby
zdrowia.
2. Minister właściwy do spraw zdrowia w porozumieniu z Ministrem Sprawiedliwości,
ministrem właściwym do spraw wewnętrznych oraz ministrem właści©

wym do spraw pracy, w drodze rozporządzenia, określa warunki i sposób dokonywania
badań, o których mowa w ust. 1 i w art. 17 ust. 3.
Rozdział 4
Przepisy przejściowe i końcowe

Art. 48.
1. Przez użyte w dotychczasowych przepisach określenie „stan wskazujący na użycie
alkoholu” rozumie się stan po użyciu alkoholu.
2. (pominięty).12)

Art. 49.
Traci moc ustawa z dnia 10 grudnia 1959 r. o zwalczaniu alkoholizmu (Dz. U. Nr 69,
poz. 434, z oraz 1969 r. Nr 13, poz. 95 i z 1971 r. Nr 12, poz. 115).
Art. 50. (pominięty).13)

Art. 51.
Ustawa wchodzi w życie po upływie 6 miesięcy od dnia jej ogłoszenia.
12) Zamieszczony w obwieszczeniu.
13) Zamieszczony w obwieszczeniu.